اشعار ولی اله بایبوردی

حذر کن ، ز شیدا دلی برکنار به دور از حریصی که لذّت شمارزبون خوار گردی میان بندگان چو شیدا دلی را کنی آشکار

۰ ۵۶

به دور از شرب خمری هر کجایی تکبّر لا ، بپوشی هر لباسیبساطی پهن با سلطان مصاحب خلاف اویی نگویی گر خلافی

۰ ۵۰

ز بدکار دوری کنی هر کجا که چون لخت شمشیر اویی نمابه ظاهر چه زیبا به باطن چه زشت چو ماری که سمّی کند جلوه ها

۰ ۱۶۲

میان خلقی نگویی علم خود را بیانی لا به هر کس ای که داناکنی یادی ز گرگی گوسفندی به یک جا جمع لا هر چند تنها

۰ ۵۲

به تقوا دلی راه پیدا دلا رکوعی کنی با سجودی نمابه تکلیف دینی ادا دین را که هر لحظه نجوا کنی با خدا

۰ ۵۴

گر حقیقت جهل هایی آشکار با نگاهی بر فضا چشم انتظاردر میان زندان خاکی دنیوی عبد صالح در حجابی ماندگار

۰ ۴۷

لرزه بر اندام از خوف خدا چون درختی دست ها جانب سماحمد گویان گر چه لرزان بنده ای همچو بیدی از وزش بادی دلا

۰ ۴۲

عبد صالح را چنین دیدم دلا حُسن اسمای الهی را نمادر میان هر سجده تکراری کلام با دلی آگاه نجوا با خدا

۰ ۵۰

گر چه مبغوض خدا گشتی دلا همنشینی با تو آگاهی مرارهنمایم شد هم اویی بین خلق بی ادب شد رهنمایم ای خدا

۰ ۵۴

مرد دانشمند چون سرخی طلا تیره خاکی را کند او کیمیاهمنشینی با همان اندیشمند با زر اویی مس عیارش را نما

۰ ۸۰

خدا را حمد ، گشتم عاقبت خیر بلا نازل به تن آمد در این دیرمعارف دل برایم شد شهودی به هر جایی چو مرغی با روان سیر

۰ ۴۸

برادر نکو آن کسی بین ما تو را رهنمایی به طاعت خداصراطی برایت دهد او نشان تو را باز دارد ز کج راه ها

۰ ۴۸

ز نادان لئیمی کنی چون فرار به آرامشی دست پیدا قراربشر خاک عبرت بگیری ز پند به علمی چراغ عقل کن آشکار

۰ ۴۹

ز بد خُلقی همان فردی که دانازبان در کام کش خدمت هم او رانکوهش لا ز عقلش بهره گیریرسی مقصد به علمی راه پیدا

۰ ۴۸

زیانی لا برایت ای که دانا نشینی با خردمندی تواناز عقلش بهره گیری تا توانی که هر چند از کرم دوری هم او را

۰ ۶۰

ز آن کس پیروی با گریه هایی چو او هادی تو را او رهنماییکه با صالح کسانی همنشینی برایت عاقبت خیری عطایی

۰ ۵۲

همنشین با او هم اویی را بیاد با کلامش علم مایی ازدیادچون به کردارش نظرها افکنی وارد آن جایی شوی فرخنده باد

۰ ۵۰

خوش به حالت مجلسی بگزیده ای همنشین افراد دینی گشته ایبا کسانی همنشینی ای رها همچو مهری آسمانی جلوه ای

۰ ۵۶

به دانش حکمتی احیا دلی را چو بارانی زمین موّات احیابدان حکمت چو باران آسمانی دلی میرا کند احیا به هر جا

۰ ۵۲

تو را عالم گروه همراه آن جا که با آنان شوی محشور جانابشر خاکی به حکمت روی آور برایت دانشی وافر عطایا

۰ ۵۴

مجلسی را با بصیرت اختیار یاد خالق در مجالس آشکارچون به دانایی زبانزد شهره عام علم را گیری از ایشان یادگار

۰ ۵۲

برایم همنشینانی ز نیکان چو دانشمند با پرهیزکارانادب حکمی کند زانو ادب را رعایت در حضور آنان به هر آن

۰ ۷۲

بدیدم خواب نوشین را که گویا شکافی آسمان وارد به آن جاشدم داخل به هم پیوست شکافی حقیقت شد برایم آشکارا

۰ ۴۷

به هر حالی جهادی کن مسلمان نبردی با خودی کن غیر هر آنصف آرایی کنی با جامه تقوا به تقوا جامه کسبی کن تو ایمان

۰ ۴۸